ΜΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ (A TOUCHING STORY FROM THE WAR)

Σήμερα ημέρα της Εθνικής μας γιορτής, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που μου διηγήθηκε ο πατέρας μου, τότε μόνιμος επιλοχίας του ηρωϊκού 5ου Συντάγματος Τρικάλων. 

Εκτός από τις διηγήσεις του για το αλβανικό Έπος με άγγιξε πολύ μια ιστορία μετά το τέλος του πολέμου. Ο πατέρας μου αφού συμμετείχε σαν αντάρτης του ΕΔΕΣ στην Αντίσταση, μερικούς Ιταλούς αιχμαλώτους τους έδωσαν στα χωριά έναντι μικρής αμοιβής στα χωριά  σαν αγροτικούς εργάτες. Στον πατέρα μου στο  σπίτι του στο Φανάρι Καρδίτσας έδωσαν κάποιον Ιταλό. Ο πατέρας μου συνδέθηκε μ΄αυτόν με αληθινή φιλία. Το ανέφερε πάντοτε. Θυμάμαι μου είχε πει πως λεγόταν Ένιο Κουατρισόκλι, ήταν θαρρώ από την περιοχή της Βενετίας, αμπελουργός το επάγγελμα. Έλεγε ο πατέρας μου, αυτός έμαθε όλο το χωριό να κλαδεύει σωστά τα αμπέλια. Ήταν αχώριστοι,στη δουλειά, στο σπίτι ,στη βόλτα παντού. όταν έφυγε άφησε σαν ανάμνηση στον πατέρα μου ,το φυλαχτό του από ευτελές μέταλλο με την εικόνα του πάπα Πίου από τη μια & το σταύρωση του Χριστού από την άλλη,που το έχω μέχρι σήμερα μαζί με το αναμνηστικό μετάλλιο συμμετοχής του πατέρα μου. Άλλωστε ήταν κι δυο δυο απλά αγροτόπαιδα που τα αντάμωσε η δίνη του πολέμου. Αργότερα ο πατέρας μου,όντας αξιωματικός πια, έψαξε να μάθει για την τύχη του αλλά του είπανε χωρίς να είναι απολύτως σίγουρο πως πνίγηκε γιατί βούλιαξε το καράβι κατά την επιστροφή του στην Ιταλία!!! 

Today, the day of our National holiday, I wanted to share with you a story told to me by my father, then permanent candidate of the heroic 5th Regiment of Trikala.

Apart from his stories about the Albanian Epic, I was very touched by a story after the end of the war. After my father participated as an EDES guerrilla in the Resistance, some Italian prisoners were given to the villages for a small fee in the villages as agricultural workers. My father was given an Italian at his house in Fanari, Karditsa. My father connected with him with true friendship.

He always mentioned it. I remember he told me that his name was Enio Quatrisocli, he was brave from the area of Venice, a viticulturist by profession. My father used to say, he taught the whole village to prune the vines properly. They were inseparable, at work, at home, on the walk everywhere. when he left he left as a memory to my father, his amulet made of cheap metal with the image of Pope Pius on one side & the crucifixion of Christ on the other, which I have to this day together with my father's commemorative medal of participation.

After all, they were just a couple of simple peasant children who were met by the vortex of war. Later, the father, now an officer, tried to find out about his fate but they told him without being absolutely sure that he drowned because the ship sank when he returned to Italy !!!