ΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΕΘΙΜΟ (A FORGOTTEN CUSTOM)

Σήμερα, παραμονή των Χριστουγέννων ΄θυμήθηκα ένα ξεχασμένο έθιμο από τα παιδικά μου χρόνια.
Τέτοιες μέρες θυμάμαι τη γιαγιά μου να ζυμώνει μαζί με το ψωμί (τότε ελάχιστοι άνθρωποι αγόραζαν ψωμί από το φούρνο) μικρές κουλούρες σαν αυτές της εικόνας από τη ζύμη του ψωμιού τις πασπάλιζε με μπόλικο σουσάμι, έβαζε στο κέντρο ένα ολόκληρο καρύδι και τις έψηνε Το πρωί της Παραμονής των Χριστουγέννων ερχότανε τα αγοράκια της συνοικίας χτυπούσαν την πόρτα και τραγουδούσαν το παρακάτω τραγουδάκι με τη χαρακτηριστική θεσσαλική προφορά.

"Κόλιντρα μόλιντρα
 δωμ' θεια την κλούρα
να πάω κει παρέκεια

να κάτσω να τη φάω,

έχασα την κάλτσα

και την καλτσοδέτα.

Η νοικοκυρά του σπιτιού έδινε σε κάθε παιδάκι μια τέτοια κουλουρίτσα

  

Κάθε παιδάκι αφού έτρωγε το ψωμάκι, έσπαγε το καρύδι και το έτρωγε κι αυτό. Ήταν ένα έθιμο που έσβησε κι αυτό με τη ροή του χρόνου.  
Today, eve of Christmas I remembered a forgotten custom from my childhood.
Such days I remember my grandmother knead together with bread (then few people were buying bread from the bakery) small rolls like the picture above from the bread dough sprinkled with plenty of sesame seeds, put in the center a whole nut and bake. In the morning Christmas Eve was coming boys of the neighborhood, banged on the door and sang the following song with typical Thessalian accent.

"Kolintra molintra

aunt give me the roll

I go there below

to sit down to eat the,

I lost sock

and garter.

The landlady of the house gave each child such koulouritsa. Every kid after he ate the bread, break the nut and ate that too. It was a custom that was extinguished and that the flow of time.